Pierwsze dni dla koźlęcia są bardzo trudne i tylko pstre umaszczenie sierści, brak zapachu i bezruch ( jak na zdjęciu) w czasie zagrożenia są jedyną formą obrony przed drapieżnikiem. Pozostawianie koźlęcia przez matkę ( kozę) jest naturalnym zachowaniem saren. W tym okresie młode nie mają jeszcze instynktu ucieczki. Pojawia się on u nich dopiero po uzyskaniu pełnej sprawności fizycznej, tj. po około 2 tygodniach od narodzin. Często zdarza się, że podczas spacerów znajdujemy takie, wydawałoby się bezbronne koźlę, bierzemy je na ręce, głaskamy, a co najgorsze bierzemy do domu. Właśnie takie zachowanie człowieka przypieczętowuje jego los. Dlatego w sytuacji napotkania koźlęcia gdzieś w lesie, na łące, w zaroślach, także na obrzeżach miast nie dotykajmy i pozostawmy je na miejscu, a przede wszystkim, trzymajmy na smyczy wyprowadzane do lasu psy. W dużej mierze do uśmiercania koźląt saren w tym okresie przyczyniają się również, wałęsające się, bezpańskie psy i koty.